نگارم

من میگم‌ دیگه نمی نویسم اما فقط اینجا نوشتن منو آروم میکنه.اگه‌ بخونی مطالب رو همش حرف تکراری دلتنگیه.اره تکراریه اما واسه من این اصل‌حالمه.من چکار کنم؟به کی پناه ببرم؟تو که نقاش بوم دل من بودی بیا و ببین فقط رنگ سیاه نشسته و ناامیدی ریشه کرده تو وجودم.چقدر بنویسم و نخونی یا اگه میخونی جواب ندی؟چه اتفاقی افتاده واست؟جدیدا مینویسم‌و فرداش پاک میکنم کاری که هیچوقت نمی کردم.هوای اردیبهشت جور خاصیه.خیلی دونفرست.دستهای تنهای من ازم شاکی ان.از دلم نگم‌براتیه اعتراف؛تو همیشه بیشتر از سنت بودی،مث اینکه کوهی از پختگی و تجربه رو داشتی،ازت میخوام اگه درگیر کاری هستی تصمیم درست رو بگیر.گل‌ بی خار من وقتی به این چهارده سال فکر میکنم میبینم تو خوبی مطلق بودی و بس.تو ماه منی و هزارتا ستاره هم به نور مهربونیت نمیرسه  نگارم...

سلام.پاک کردم چهارتا مطلب آخر وبلاگ رو چون:من‌آدمی نیستم که نوشتم.من نمیتونم دوری تورو تاب بیارم چه برسه بخوام خدافظی کنم.تو شرایط ایده آل همه رفیقن و همراه.من نمیتونم تو این شرایط کنارت نباشم و هر روز بهت فکر نکنم وقتی میدونم تو بهم‌فکر میکنی.پا میشم و پرواز میکنم توی آسمون امید به خدا.آره بلند میشم‌از آتیش خشمی که یهو منو بلعید و مثل ققنوس در آتش شروع میکنم اوج گرفتن تو آسمون عشق تورو از نو،دوبارهدوتا قول به خودم میدم.اول اینکه نظرات مزاحم وبلاگ روم تاثیر نذاره و دومی اینکه کمتر مطلب بذارم از دلتنگی هام که خودش چند جلد کتابه اما بهتره زیاد ازش نگم تا تو هم راحتتر باشیآخیش راحت شدم!!واقعا این مدت که وبلاگ انرژی منفی داشت خیلی اذیت شدم.به قول حافظِ جان"برقی از منزل لیلی بدرخشید سحروه که‌با خرمن مجنون‌دل افکار چه کرددو کلمه بگم و‌ تمام"مجنون توام نگارم...